Jakie to dobre. Żadnego gestu pozbawionego znaczenia, także w scenach zbiorowych. Za to wielka tych znaczeń obfitość, a każde gra na sprecyzowaną domyślaną wypowiedź. I taka sama obfitość czysto teatralnych wrażeń i wartości, stwarzanych w momencie, gdy spotykają się aktor, ruch, plastyka, muzyka itd. Nie wiem, czy to dialog z „Iwoną…” Gombrowicza jako dramatem, a wręcz nie chcę wiedzieć i sprawdzać tego. Nie interesuje mnie to, nie potrzebuję tego. To wypowiedź teatralna reżysera, która korzysta z tekstu, ale która nim nie jest - tzn. nie jest "wystawieniem dramatu". Tu mówi reżyser, który decyduje, co ma wybrzmieć. I on mnie, jako widza, interesuje, uwodzi, zaciekawia wszystkim, co robi.
"Inna księżniczka Burgunda", fot. HaWa / mat. Teatru Nowego im. Dejmka
Nie ma tu też konwencji, która pełnić ma być kostiumem dla scenicznej wypowiedzi czy właśnie dla tekstu - jak czasem w „teatrach lalkowych” i jak przez lata, do zmiany dyrekcji, bywało w Arlekinie. Jest maska jako przedmiot i jako temat. Są pewne echa teatru japońskiego, którymi opisuje się fałsz dworskiego-ludzkiego ceremoniału, żeby z kolei echami anime pokazać, że postaci wiedzą, że blefują i błaznują. Ale jest też i wyjście postaci z roli w „kulisach” pałacu i jest skarpeta wciągana na stopę przez rozwalonego na sofie króla. Jest Iwona, która ucieka w milczenie, żeby uciec od tego fałszu i dwoistości, ale też od czegoś mrocznego w sobie. I jest pozbawiona słów scena z Iwonami, która o tym - lecz nie tylko - mówi.
Nie wiem, jak to jest, ale Arlekin to dziś teatr, do którego idzie się nawet bez patrzenia, kto reżyseruje, co i dla widza, w jakim wieku to jest na afiszu. I nigdy nie czuje się, że coś tu obraża rozum i godność człowieka, poczucie estetyki, gust, wymagania itd. To znaczy - wiem, jak to jest. I wiem, że to będzie kiedyś przez kogoś pięknie opisane.
[29.04.2023]
Ocena Pudla: (5/5)
Przeczytałeś_przeczytałaś? Jeśli uważasz, że miało to dla Ciebie wartość, będzie mi miło, gdy postawisz mi kawę: buycoffee.to/pudelteatralny
Comments